Als enig kind van een Spaanse vader en een Amerikaanse moeder, keek Luca de la Torre vroeger in San Diego elk weekend op de televisie naar het Engelse voetbal. Nadat hij als vijftienjarige de leerzame oversteek maakte naar Londen om bij Fulham zijn Premier League-droom na te jagen, belandde hij afgelopen zomer bij Heracles Almelo. Een monoloog over toewijding, voetballen voor je loonstrookje en zijn angst voor fietsen.

“Ik voetbal al zolang ik me kan herinneren. Mijn vader is Spaans, dus het was wel echt de bedoeling dat ik ging voetballen. American Football was te gevaarlijk, honkbal was te saai. Mijn vader komt van Las Palmas, Gran Canaria, dus hij is voor die club. En al kijkt hij niet meer elk duel, hij ging er als klein jongetje wel altijd naartoe. Ik keek elk weekend altijd ’s ochtends naar de Premier League. Vooral naar Arsenal, weet ik nog. Cesc Fabregas speelde daar toen, hij was een van mijn favoriete spelers. 

Ik heb nog steeds familie in Spanje en toen ik jong was, gingen we er vaak heen. Ik heb er dus wel wat herinneringen aan. Ik spreek niet vloeiend Spaans, maar zou het kunnen leren. Tijdens de WK-finale van 2010 was ik wel voor Spanje. Fabregas speelde, Iniesta maakte de winnende. Ik kan me voorstellen dat dat een pijnlijk moment voor jullie was, maar ik heb het er nooit over gehad met mijn Nederlandse ploeggenoten. Daarvoor voel ik me toch vooral Amerikaan. 

Zelf maakte ik onlangs de winnende tegen PEC Zwolle. Dat was natuurlijk mooi. Ik zag het niet meer aankomen, het ging allemaal zo snel. Het was wel echt een opluchting, want het was een wedstrijd die we moesten winnen. Als we gelijk zouden spelen, was dat heel jammer geweest. Ik heb veel berichten gehad na de wedstrijd. Mijn familie kan de wedstrijden niet live zien, maar mijn vader kijkt alle wedstrijden terug. Ze hebben de goal dus wel gezien. Hij zag het doelpunt al direct na de wedstrijd op Twitter en was natuurlijk erg blij.”

“Zelf maakte ik onlangs de winnende tegen PEC Zwolle. Dat was natuurlijk mooi”

Andere planeet

“In Amerika noemen ze voetbal soccer, maar ik zeg gewoon football. Ik denk omdat ik al acht jaar in Europa woon. De sport groeit in Amerika, maar ik weet niet of het ooit groter wordt dan honkbal, basketbal of American Football. De competitie wordt in ieder geval steeds beter. Ik ging wel eens naar High School-wedstrijden van American Football. Het is een andere sfeer dan bij bijvoorbeeld de voetbalwedstrijden hier in Nederland. Al heb ik hier nog niet voor volle stadions mogen spelen. 

‘De sfeer bij wedstrijden in Amerika is zeker anders dan hier in Europa’

Luca de la torre

De sfeer bij sportwedstrijden in Amerika is zeker anders dan hier in Europa. Vooral in Engeland is er meer agressie. Daar nemen ze het allemaal persoonlijker. Voetbal is een belangrijk onderdeel van het leven. Je hebt Engelsen die totaal niet van voetbal houden en Engelsen die elke wedstrijd kijken. Er is geen middenweg. In Amerika is het meer een familieaangelegenheid. 

Vaak word ik gevraagd naar het grootste verschil tussen het leven in Amerika en het leven in Nederland. Het makkelijkste antwoord is het weer. Het is hier zo regenachtig. Maar dat is niet het grootste verschil: alles is zó anders hier. Het is als een andere planeet. Alles is groter in Amerika: de wegen zijn breder, de auto’s zijn groter. Het eten is anders. De mensen gedragen zich anders. Het is gewoon compleet verschillend. 

Ik heb door het voetbal al aardig wat gezien van Amerika. Ik ben nog niet overal geweest waar ik naartoe zou willen, maar ik ben al in veel verschillende staten geweest. Het was vooral om te voetballen, dus dan zie je eigenlijk niet zo veel van de stad zelf. Er zit veel verschil tussen de oost- en de westkust. Amerika is een heel groot land, dus er zijn veel verschillende culturen. 

In 2018 speelde ik mijn eerste interland voor Amerika en dat was wel echt een ding. Op dat moment waardeerde ik het misschien niet zo erg als ik dat zou moeten of nu doe. Ik speelde ook heel veel wedstrijden voor de jeugdteams, van de onder 13 tot en met de onder 20, en op basis daarvan scoutte Fulham me. Het is een belangrijk onderdeel van m’n carrière en van wie ik ben als speler. M’n debuut maken was een big deal. Helemaal als je bedenkt hoeveel spelers die kans krijgen, dat zijn er niet veel. Het is echt iets om trots op te zijn.”

Volwassenheid en toewijding

“Ik ging naar Engeland toen ik vijftien was. Dat was moeilijk, maar op dat moment de beste keuze voor mij. Je wordt snel volwassen als je op je vijftiende het huis uitgaat. Ik woonde in een gastgezin, drie of vier jaar. Het was anders allemaal niet mogelijk geweest.

Op het moment dat je een contract tekent, ben je profvoetballer. Wat je dan alleen niet beseft, is dat de meeste vijftien- of zestienjarigen studeren als ze die leeftijd hebben, maar je als voetballer elke dag moet presteren. Dat is je taak. Je moet elke dag op tijd zijn en presteren op een bepaald niveau. En dat is best moeilijk om te managen: elke dag die volwassenheid en toewijding. Je moet dat bovendien snel oppikken, want anders maak je geen schijn van kans. 

‘Als ik terugkijk, was het wel echt een grootse prestatie van mezelf om op m’n vijftiende naar een ander land te gaan’

Luca de la torre

Het was heel mooi om in Fulhams jeugdacademie terecht te komen. Ze hadden in elk team zoveel goede voetballers. Ik speelde een paar keer in een vol Craven Cottage en dat is echt een speciaal stadion: oldskool, het ligt aan de Thames en het heeft houten stoeltjes. Het is echt een speciale plek om te voetballen. Op dat moment geniet je er niet zo van, omdat je altijd gefocust bent op de volgende wedstrijd, goed wil spelen en voor je kansen gaat. Maar als ik terugkijk, was het wel echt een grootse prestatie van mezelf om op m’n vijftiende naar een ander land te gaan, mezelf op te werken naar het eerste elftal en daar wedstrijden voor te spelen. Dat is niet niks en daar ben ik erg trots op. Het is belangrijk om dat te onthouden. 

De belangrijkste les die ik geleerd heb in Engeland is dat je carrière wordt bepaald door de beslissingen die je neemt en datgene wat je er elke dag voor over hebt. Verschijn je elke dag op tijd en goed voorbereid op de training? Ben je er elke dag mee bezig om beter te worden? Het maakt niet uit in welke situatie je zit. Of je nou speelt, niet speelt of zelfs geblesseerd bent: je moet álles doen wat je kunt. En dat is by far het belangrijkste dat er is. Als je een manier weet te vinden waardoor je dat elke dag kan opbrengen én je kan ervan genieten, dan kom je heel ver. Dan word je niet een van die spelers die voetballen voor hun loonstrookje. Daar heb ik er al veel van gezien en zo’n voetballer wil ik niet worden. Ik heb geleerd om te genieten van wat ik doe.” 

Boeken lezen

“Het leven hier in Nederland is goed en ik heb het naar m’n zin. Het is een mooi eerste seizoen voor me, maar het is nog niet voorbij, dus ik focus me nog steeds op het halen van een hoger niveau. 

Het was zwaar om te verhuizen. Ik kwam direct na het einde van het seizoen met Fulham en heb eigenlijk anderhalf jaar lang non-stop doorgespeeld. Ik heb dus geen vakantie gehad. Ik kwam in de voorbereiding, trainde elke dag en was ondertussen bezig om me te settelen. Ik woonde drie, vier weken in een hotel en dat was zeker niet makkelijk. Maar iedere voetballer maakt uiteindelijk zo’n tijd door. 

Almelo is een mooie stad. Het viel me op dat veel mensen hier fietsen. De omgeving is mooi. Ik wandel veel. Ik woonde vroeger altijd in een grote stad, dus dat kon nooit echt. Dat vind ik leuk. Ik heb geen fiets, want ik heb denk ik voor het laatst gefietst toen ik tien jaar oud was, dus ik ben stiekem bang om te vallen. 

Ik heb nog niet zoveel van Nederland gezien: Almelo, Hengelo, en ik was twee keer in Amsterdam. Zowel met m’n ouders als met wat ploeggenoten. Maar veel was toen al dicht. We hebben geshopt en even wat gegeten. Ik zou na corona wel vaker naar Amsterdam willen. Rotterdam moet ook mooi zijn en volgens mij zijn er wel meer mooie steden in dit land. 

Ik hou van de mensen hier in Nederland. Ze zijn allemaal heel beleefd, maar ook direct. Wat goed is, lijkt me. In Amerika zijn we vooral heel vriendelijk, op een bepaalde manier. Het is moeilijk om uit te leggen, je moet daar echt een tijdje wonen om dat te begrijpen. 

Ik ben hier vooral met voetbal bezig, maar om m’n gedachten te verzetten, lees ik ’s avonds veel boeken. Vooral science fiction en fantasy, maar ik probeer ook af en toe wat literatuur te lezen. Op dit moment lees ik Midnight’s Children van Salman Rushdie. Van hem heb ik meer boeken gelezen. Ik lees ook veel van Richard Morgan. Ik ben altijd wel een lezer geweest, eigenlijk al sinds ik een kind was. Het helpt me om m’n gedachten vrij te maken en het is goed voor je hersenen.”

Herinneringen

“Als voetballer kom je uiteindelijk op heel veel plekken, maar uiteindelijk zie je vooral hotels en stadions. Het is later mooi om terug te kijken op zulke herinneringen. Of het een droom van m’n vader is dat ik ooit in Spanje ga voetballen? Hij ziet me denk ik graag spelen in een van de vijf grote competities. Maar ik heb geen idee wat de toekomst me brengt. Ik focus me nu op Heracles Almelo.”

Dit interview is gepubliceerd in het Zakelijk magazine van eind maart.

De la Torre speelde donderdag met de Verenigde Staten tegen Jamaica. Met een assist was hij belangrijk voor de ploeg. Vanavond (zondag) speelt het team tegen Noord-Ierland.

28 maart 2021 – zondag 18:05
VS
Interlands