Wie maandagavond goed op het wedstrijdformulier keek bij de oefenwedstrijd van Heracles Almelo 2 zag de naam Jeff Hardeveld weer staan. En dat is even geleden. “Bijna een jaar”, verklapt Hardeveld zelf. “Ik raakte op 7 februari geblesseerd.” Tegen De Graafschap 2 deed de verdediger twintig minuten mee, om vervolgens gewisseld te worden door Jelle van Benthem. “Het is gek dat je toeleeft naar een wedstrijd. Dat heb ik een jaar lang niet gehad.”
De uitwedstrijd bij NAC Breda is nog geen tien minuten bezig als het noodlot toeslaat voor Hardeveld. “Ik kwam in duel met Thierry Ambrose, we zetten de lichamen tegen elkaar en toen gebeurde het.” Omdat het voor Hardeveld niet de eerste knieblessure is weet hij gelijk dat het goed mis is. “Ik hoorde het knakken. Heb daarna zelfs nog een paar minuten doorgespeeld, maar in mijn achterhoofd wist ik al dat ik er weer een jaar uit zou liggen.”
Voor Hardeveld komt de zware blessure en de lange revalidatie niet helemaal uit het niets. “In de uitwedstrijd tegen Willem II, twee maanden voor de blessure, deed zich hetzelfde moment voor. Toen heb ik besloten om door te spelen en het zonder operatie te doen. Wat dat betreft kwam het niet helemaal uit de lucht vallen. Op dat moment kwam de klap hard aan, maar ergens had ik mij al mentaal voorbereid.”
Faciliteiten
En dan begint het revalideren. Eerst op de club, later in Zeist, waar Hardeveld in het Sportmedisch centrum samen met onder meer Joël Veltman en Dico Koppers komt te revalideren. “De faciliteiten in Zeist waren geweldig. Het helpt enorm dat je met mensen werkt die hetzelfde is overkomen en daarnaast zie je je teamgenoten niet het veld op gaan. Ik ben daar nooit met tegenzin naartoe gegaan. Ik ben een positieve jongen, maar ze maken het ook zo dat er een positieve sfeer hangt. Echt super.”
Voor Hardeveld zijn de eerste zes weken van de revalidatie veruit het zwaarst. De weken waarin hij niet mobiel is en zich slechts met krukken kan voortbewegen. Zijn moeder komt over uit Delft en ook zijn vrienden schieten te hulp waar nodig. “Toen heb ik het heel moeilijk gehad. Je mag niet autorijden en bent afhankelijk van anderen. Iedereen doet het met de beste bedoelingen, heeft het beste met je voor. En toch voel je je daar niet prettig bij. Je bent gewend om op jezelf te wonen. Dan is het moeilijk om dat uit handen te geven.”
Ontwikkeling
Ondanks alle tegenslagen probeert Hardeveld het positief te bekijken. Hij ontwikkelt zich, grijpt zijn blessure aan om stil te staan bij een leven na het voetbal met een cursus sportpsychologie en Spaanse les. “Als je voetbalt heb je daar minder tijd voor. Ik ben gaan nadenken over een leven na het voetbal. Wat wil ik worden? Wat wil ik doen? Daar ben ik bij stil gaan staan.”
Medicijn
Dat piekeren zal nu minder worden, nu de verdediger zijn eerste minuten weer heeft gemaakt. “Het voelde goed. Ik had geen last, zat alleen hoog in mijn adem. Dat zal misschien ook met de spanning te maken hebben gehad.” Van enige vorm van angst was bij Hardeveld in ieder geval geen sprake. “Absoluut niet, zodra ik het veld betreed en de bal aanraak ben ik alles vergeten. Dat is een medicijn voor alles. Ga voetballen met je vrienden en je vergeet alles. Nu is het afwachten hoe het lichaam reageert, om vervolgens langzaam richting de negentig minuten te gaan.”